ارتقاء کارگاه‌های بازیافت کشتی Alang و تلاش برای کسب گواهینامه SRR استاندارد طلایی اتحادیه اروپا

هندوستان در سال 2021 هدفی بلندپروازانه تعیین کرد که بر اساس آن  تا سال 2024 با افزایش ظرفیت بازیافت کشتی به دو برابر، 150 هزار فرصت شغلی جدید ایجاد شده و سهم بازار از 30 به 50 درصد افزایش می یابد.

 در حمایت از این هدف، هند با تصویب قانون بازیافت کشتی‌ها، به کنوانسیون بین‌المللی هنگ کنگ ملحق شد که باعث می‌شود حدود 90 کارخانه در الانگ (Alang) با مفاد این کنوانسیون مطابقت داشته باشند. علاوه بر این، نارندرا مودی نخست وزیر هند سیاست جدیدی را برای اسقاط خودروها و وسایل نقلیه با مرکز بازیافتی واقع در باوناگار الانگ، رونمایی کرد؛ مکانی که کشتی‌ها هم در آن بازیافت می‌شوند.

این ابتکار به ویژه با توجه به گزارش آتی COP26 و IPCC به موقع اجرا شد؛ چرا که صنعت بازیافت ابزاری است که به راحتی توسط هر دولتی برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی، قابل استفاده خواهد بود. بازیافت می‌تواند نقش مهمی در اقتصاد چرخشی هند داشته باشد؛ زیرا اقتصاد رو به رشد این کشور به جای صادرات، توسط تقاضای داخلی تقویت می شود. با این حال، با توجه به ماهیت فرآیند بازیافت در هند که می­توان از عبارت توصیفی بازیافت بهینه برای آن استفاده نمود، این صنعت با دقت بیشتری اجرا می شود. در واقع محصولات بازیافتی به صورتی جداسازی می­شوند که بتوان از آنها برای ساخت محصولات جدیدی استفاده نمود.

زمانی که کمیسیون اروپا اعلام کرد که دیگر، کارگاه­های بازیافت واقع در کشورهای غیر OECD  را با توجه به اصلاحیه سختگیرانه ممنوعیت بازل (Basel Ban Amendment)، مورد تأیید قرار نخواهد داد، طرح هند برای بازیافت کشتی‌ها با شکست مواجه شد. مقررات بازیافت کشتی اتحادیه اروپا همراه با کنوانسیون­های بازل و هنگ کنگ، همچنان استانداردهایی طلایی در صنعت بازیافت کشتی­هاست که به عنوان استانداردهایی برای مدیریت زباله‌های خطرناک و پسماند پایین­دستی عمل می‌کنند.

در طول بازدیدهای راستی‌آزمایی کمیسیون اتحادیه اروپا از کارخانه‌های بازیافت الانگ در سال 2020، چندین موضوع مرتبط با سلامت، ایمنی و محیط کاری کارگران به عنوان موارد «قابل رفع» شناسایی شدند؛ در حالی که به نظر می‌رسید موارد دیگر خارج از کنترل صنعت هستند. از این دسته می‌توان به نهادهای نظارتی، سیستم‌ها، عوامل سیاسی و اهداف نامحسوس اشاره کرد. در حالی که پرداختن به این مسائل بسیار مهم است، ما باید تأثیر اجتماعی و اقتصادی عظیم بازیافت کشتی در منطقه را نیز بشناسیم.

کلید موفقیت برای هر سیاست زیست‌محیطی، اجرای محلی طرح توسط مکانیسم‌های منطقه‌ای است.  به نظر می­آید قوانین زیست‌محیطی مشترک برای کشورها در سطوح متفاوت توسعه، مسئولیت تخریب، ظرفیت تحمل و پیامدهای اجتماعی، راه حل ایده‌آلی نیست. با آژانسی مانند هیئت دریایی گجرات (Gujarat Maritime Board) و هیئت کنترل آلودگی ایالتی که برای دستیابی به اولویت‌های زیست محیطی تعیین شده و توسط مرکز/ایالت کار می‌کنند، پایداری دائمی مستلزم سطح بالایی از تعهد دولتی است.

چالش‌های مهمی که صنعت بازیافت کشتی‌های هندی با آن مواجه هستند شامل تأثیرات زیست‌محیطی، نظارت و اصلاحات مربوط به منطقه جزر و مدی و فقدان امکانات پزشکی است که بزرگترین چالش­های انطباق با مدیریت پسماند پایین­دستی SRR اتحادیه اروپا محسوب می‌شوند. همه مقررات مطابق با کنوانسیون بازل تنظیم شده است، اما بین آنچه پیش‌بینی شده و آنچه اجرا می‌شود هنوز هم فاصله‌ وجود دارد. هیئت کنترل آلودگی ایالتی برای تحقق کامل پتانسیل خود نیاز به تمرکز مجدد بر مسائل اجرایی دارد.

کارگاه‌های ساخت کشتی در هند با فشار بیشتر برای توسعه فراتر از هر گونه الزامات نظارتی، چالش‌ها را به طور جدی برطرف کرده‌اند. برخی از کارخانه‌ها سرمایه‌گذاری هنگفتی را روی تغییر روش بازیافت کشتی انجام داده‌اند. این‌جا مکانی‌ست که آن‌ها با استقرار جرثقیل‌ها و لنج‌های بزرگ دریایی و همراه ایده برداشتن تمام قسمت­های کشتی و کنترل بهتر هرگونه نشت به منطقه جزر و مدی، محدوده ساحلی و قابل دسترسی را ترکیب کرده‌اند. اخیرا بازدیدهایی از سوی خطوط کشتیرانی بزرگ صورت گرفته که از کارگاه‌ها خواسته شده تا مسائلی مانند ساخت محل اسکان کارگران، صدور گواهینامه­های EU-SRR، تکمیل ساخت کف غیرقابل­نفوذ و تعیین تکلیف وضعیت درخواست اتحادیه اروپا برای اضافه شدن در لیست کارگاه‌های بازیافت کشتی، رفع گردند.

کار روی زمین هنوز در حال پیشرفت است تا نواقص را تا حد ممکن برطرف کنند؛ کارخانه‌ها هم در هندوستان باید تشویق شوند تا برای توسعه تلاش بیشتری به خرج دهند. فشار برای توسعه باید از بالا باشد و توسعه واقعی باید از سمت پایین به بالا جریان یابد.

منبع:

1. maritime-executive